Słowo Boże: Mk 14,32‑36.38‑39
"Kiedy przyszli do ogrodu zwanego Getsemani, rzekł Jezus do Swoich uczniów: «USIĄDŹCIE TUTAJ, JA TYMCZASEM BĘDĘ SIĘ MODLIŁ». Wziął ze sobą Piotra, Jakuba i Jana i począł drżeć, i odczuwać trwogę. I rzekł do nich: «Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie!» I odszedłszy nieco dalej, UPADŁ NA ZIEMIĘ I MODLIŁ SIĘ, żeby - jeśli to możliwe - ominęła Go ta godzina. I mówił: «Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty (niech się stanie)!» ... CZUWAJCIE I MÓDLCIE SIĘ, ABYŚCIE NIE ULEGLI POKUSIE; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe». Odszedł znowu i modlił się, powtarzając te same Słowa."
P: Oto Słowo Boże! — W: Bogu niech będą dzięki!
Pomoc w rozważaniach:
- Jezus Chrystus, podczas całej Swej Misji na ziemi, poprzez modlitwę oraz cierpliwe znoszenie wszelkich cierpień, starał się pojednać i zjednoczyć człowieka w miłości z Ojcem Niebieskim. - Równocześnie Jezus pouczał, jak powinniśmy się modlić w różnych sytuacjach naszego życia.
- Tutaj np. widzimy, że Jezus idąc na modlitwę, zabiera ze sobą jedynie Piotra, Jakuba i Jana, zaś innym każe usiąść i odpocząć nieco.
- W jakichkolwiek intencjach modlimy się, niezależnie od tego, czy powoduje nami troska, strach, potrzeba, radość, pragnienia i życzenia itp. - powinniśmy nasze modlitwy zawsze kończyć tak, jak Jezus w Getsemani: "Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty (Ojcze Niebieski) niech się stanie!" - Taka nasza modlitwa będzie na pewno bardziej podobała się Bogu i z pewnością będzie bardziej skuteczna.
- "Kościół modli się za cierpiących. Cierpienie jest bowiem zawsze wielką próbą nie tylko sił fizycznych, ale też i duchowych. Pawłowa prawda o «dopełnianiu cierpień Chrystusa» (por.Kol 1,24) jest częścią Ewangelii. Zawiera się w niej ta radość i nadzieja, która dla Ewangelii jest istotna, ale człowiek nie przekroczy progu tej prawdy, jeżeli go nie pociągnie Duch Święty. Modlitwa za cierpiących i z cierpiącymi jest więc szczególną częścią tego wielkiego wołania, które wraz z Chrystusem zanosi Kościół i Papież. Jest to wołanie o zwycięstwo dobra również poprzez zło, poprzez cierpienie, poprzez wszelką ludzką krzywdę i niesprawiedliwość." (Pp. Jan Paweł II, "Przekroczyć próg nadziei", str. 39/40, wyd. KUL 1994).
- W Nowym Katechizmie czytamy o zwycięskiej walce w pokusach i cierpieniach: (2849) "Taka walka i takie zwycięstwo są jednak możliwe tylko dzięki modlitwie. Dzięki swojej modlitwie Jezus jest zwycięzcą kusiciela, od pierwszego kuszenia aż do ostatniej walki w chwili agonii. W tej prośbie do naszego Ojca Chrystus jednoczy nas ze swoją walką i swoją agonią. Usilnie przypomina nam, byśmy w jedności z Nim zachowywali czujność serca. Czujność jest «gotowością serca» i Jezus prosi Ojca, by zachował nas w Jego Imieniu (J 17,11). Duch Święty bez przerwy pobudza nas do tej czujności. Prośba ta ukazuje całą swoją dramatyczność w odniesieniu do ostatecznego kuszenia w naszej walce na ziemi; jest to prośba o wytrwanie aż do końca. «Przyjdę jak złodziej. Błogosławiony, który czuwa!» (Ap 16,15)."
· Jak się zachowuję: - gdy znajdę się w potrzebie, - gdy ogarnia mnie lęk, - lub gdy stoję w obliczu jakiegoś wielkiego niebezpieczeństwa materialnego czy duchowego? Czy modlę się w moich własnych intencjach, w intencjach całego Kościoła, Misji Nowej Ewangelizacji na świecie oraz w intencji innych ludzi, - czy modlę się żarliwie, w pokorze i z wielkim zaufaniem wobec Opatrzności Bożej, która zawsze wszystko prowadzi ku dobremu w życiu człowieka, który szczerze miłuje Boga?
· W świetle Słowa Bożego - czyniąc dobre postanowienie - przeprośmy Boga za wszelkie nasze zaniedbania, winy i grzechy, z pokorą prosząc o ich przebaczenie.
Modlitwa dnia: