NADZIEJA

- W liście św. Pawła do Rzymian spotykamy następujący tekst, który nam pięknie tłumaczy rolę nadziei w połączeniu z innymi cnotami, a przede wszystkim z naszą wiarą i z Miłością Bożą: "Dostąpiwszy usprawiedliwienia przez wiarę, zachowaj­my pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej Łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją Chwały Bożej. Ale nie tylko to, lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość - wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś - NADZIEJĘ. A nadzieja zawieść nie może, ponieważ Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany." (Rz 5,1‑5).

Zaś w nowym Katechizmie Kościoła Katolickiego znajdujemy następujące wyjaśnienia Boskiej cnoty nadziei:

¨  (1817) "Nadzieja jest cnotą teologalną, dzięki której pragniemy jako naszego szczęścia Królestwa niebieskiego i życia wiecznego, pokładając ufność w obietni­cach Chrystusa i opierając się nie na naszych siłach, ale na pomocy Łaski Ducha Świętego. «Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę» (Hbr 10,23). On «wylał na nas obficie (Ducha Świętego) przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy, uspra-wiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego» (Tt 3,6-7)."

¨  (1818) "Cnota nadziei odpowiada dążeniu do szczęścia, złożonemu przez Boga w sercu każdego człowieka; podejmuje ona te oczekiwania, które inspirują działania ludzi; oczyszcza je, by ukierunkować je na Królestwo niebieskie; chroni przed zwąt­pieniem; podtrzymuje w każdym opuszczeniu; poszerza serce w oczekiwaniu szczęś­cia wiecznego. Żywa nadzieja chroni przed egoizmem i prowadzi do szczęścia miłości."

¨  (1819) "Nadzieja chrześcijańska podejmuje i wypełnia nadzieję narodu wybranego, mającą swoje źródło i wzór w nadziei Abrahama, który w Izaaku został napełniony obietnicami Boga i oczyszczony przez próbę ofiary. «On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów» (Rz 4,18)."

¨  (1820) "Nadzieja chrześcijańska rozwija się od początku przepowiadania Jezusa w ogłoszeniu błogosławieństw. Błogosławieństwa wznoszą naszą nadzieję do Nieba jako do nowej Ziemi Obiecanej; wytyczają jej drogę przez próby, które czekają uczniów Jezusa. Bóg jednak, przez zasługi Jezusa Chrystusa i Jego męki, zachowuje nas w nadziei, która «zawieść nie może» (Rz 5,5). Nadzieja jest pewną i trwałą «kotwicą duszy, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas» (Hbr 6,19-20). Jest ona także zbroją, która chroni nas w walce zbawienia: «odziani w pancerz wiary i miłości oraz hełm nadziei zbawienia» (1Tes 5,8). Zapewnia nam radość nawet w czasie próby: «Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi» (Rz 12,12). Wyraża się w modlitwie i karmi się nią, szczególnie w modlitwie 'Ojcze nasz', streszczającej to wszystko, czego nadzieja pozwala nam pragnąć."

¨  (l821) "Możemy więc mieć nadzieję na Chwałę Nieba, obiecaną przez Boga tym, którzy Go miłują i czynią Jego Wolę. We wszelkich okolicznościach każdy powinien mieć nadzieję, że z Łaską Bożą «wytrwa do końca» i otrzyma radość Nieba jako nagrodę wieczną Boga za dobre uczynki spełnione z pomocą Łaski Chrystusa. W nadziei Kościół modli się, by «wszyscy ludzie zostali zbawieni» (1 Tm 2,4). Dąży do zjednoczenia w Chwale Nieba z Chrystusem, swoim Oblubieńcem."

Te wyjaśnienia nowego Katechizmu pokazują nam więc, jak bardzo ważną jest w życiu każdego poszczególnego człowieka Boska cnota nadziei oraz jej połączenie z wiarą i miłością. Rozważając każdą z tych trzech cnót oddzielnie, jednocześnie musimy pamiętać, że stanowią one jedność na wzór Jedności Trójcy Przenajświętszej. Są one tak nierozerwalne, że nie powinno się ich rozważać w całkowitym oderwaniu od pozostałych. Kto traci Łaskę wiary w Prawdę Słowa Bożego, czy też w istnienie Boga, równocześnie traci ratującą siłę nadziei oraz dostęp do szczęścia, pokoju i Miłości Bożej. - Wiara, nadzieja i miłość nazywają się Boskimi, gdyż są szczegól­nymi Łaskami Boga oraz w szczególny sposób łączą człowieka z Bogiem.

Człowiek, który utracił te trzy cnoty Boskie, posiada jeszcze pewne siły imitujące owe trzy cnoty, lecz nie są one już cnotami Boskimi, gdyż nie mają w sobie siły zasługującej na Łaskę Życia Wiecznego w Szczęściu Boga.

Wiara, nadzieja i miłość u ludzi, którzy nie wierzą w nieomylność Prawdy Słowa Bożego, czy też wprost odrzucają istnienie Boga, są jakimiś naturalnymi, psychicznymi wartościami człowieka, lecz nie mają wartości nadprzyrodzonej.

- W naszych więc rozważaniach o nadziei i w poszukiwaniach jej sensu i znaczenia, musimy ciągle nawiązywać do innych cnót i do ich wzajemnego współdziałania. Tak więc często w rozważaniach o nadziei będą się pojawiać: wiara, zaufanie, ufność, miłość, miłosierdzie, dobroć, prawda, sprawiedliwość itd. - One pomogą nam zrozumieć, co to jest nadzieja jako cnota Boska, a mianowicie, że jest to Dar od Boga!

Nadzieja ma pomagać człowiekowi w odnalezieniu pojednania i jedności z Bogiem w Jezusie Chrystusie oraz w odnalezieniu pojednania i jedności z ludźmi przez Boga, zawsze z Chrystusem, przez Chrystusa i w Chrystusie.

Jedynie wówczas możemy osiągnąć to, czego sobie życzymy, czego szukamy i co znaleźć możemy, lecz jedynie w Bogu i tylko przez Chrystusa.

- Nigdy jednak nie zapominajmy o następujących wyjaśnieniach Jezusa: "Beze Mnie nic nie możecie uczynić." (J 15,5) oraz: "Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w Dniu Ostatecznym." (J 6,44) i: "Ja jestem Drogą i Prawdą, i Życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie." (J 14,6).