MIŁOSIERDZIE

Cnotę Miłosierdzia, jak i inne cnoty, rozważamy zawsze pod dwoma aspektami, tzn.:

*      w sensie duchowym, jako Miłosierdzie Boga wobec nas i jako nasze miłosierdzie wobec innych ludzi;

*      w sensie materialnym, przede wszystkim jako nasze miłosierdzie w stosunku do cierpiących nędzę, chorych, upośledzonych itp.

- Miłosierdzie jest jedną z barw tęczy jedynego Oblicza Miłości Bożej. - Niektóre z nich wymienia np. Księga Wyjścia: "Jahwe, Jahwe, Bóg MIŁOSIERNY i Litościwy, Cierpliwy, bogaty w Łaskę i Wierność." (Wj 34,6). - Te cnoty współdziałają zawsze razem ze sobą i dają nam prawdziwy, coraz pełniejszy obraz Miłości Bożej.

- "Lepsza jest modlitwa ze szczerością i  miłosierdzie ze sprawiedliwością aniżeli bogactwo z nieprawością. Lepiej jest dawać jałmużnę, aniżeli gromadzić złoto. Jałmużna uwalnia od śmierci i oczyszcza z każdego grzechu. Ci, którzy dają jałmużnę, nasyceni będą życiem." (Tb 12,8-9).

- Miłosierdzie, Jezus wymienia jako jedną z cnót, przynoszącą człowiekowi Boże Błogosławieństwo: "Błogosławieni miłosierni, albowiem oni Miłosierdzia dostąpią." (Mt 5,7).

- Miłosierdzie jako jedna z barw tęczy jedynego Oblicza Miłości Bożej należy do owoców ducha, które wymienia św. Paweł: "Owocem ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim cnotom nie ma Prawa." (Ga 5,22-23). - Kto więc w życiu posiada te cnoty i według nich żyje, ten może z całym spokojem oczekiwać Dnia Ostatecznego jako Dnia Sprawiedliwości i Sądu Bożego, bowiem "przeciw takim cnotom nie ma Prawa", które by zabraniało wstępu do Nieba. - Cnoty te można by więc nazwać "Paszportem do Nieba".

- Miłosierdzie można też nazwać:

*      pełną miłości przychylnością, życzliwością oraz pomocą Boga wobec ludzi, którzy cierpią różnorakie duchowe i materialne nędze;

*      pełną miłości przychylnością, życzliwością oraz pomocą człowieka wobec innych ludzi, którzy znajdują się w jakiejkolwiek duchowej i materialnej nędzy.

Na temat MIŁOSIERDZIA czytamy w Nowym Katechizmie:

¨  (1829) "Owocami miłości są radość, pokój i miłosierdzie. Miłość wymaga dobroci i upomnienia braterskiego; jest życzliwością; rodzi wzajemność; trwa bezinte­resowna i hojna. Miłość jest przyjaźnią i komunią."

¨  (2443) "Bóg błogosławi tym, którzy przychodzą z pomocą ubogim, a odrzuca tych, którzy odwracają się od nich: «Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie» (Mt 5,42). «Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!» (Mt 10,8). Jezus Chrystus rozpozna swoich wybranych po tym, co uczynili dla ubo­gich. Gdy «ubogim głosi się Ewangelię»(Mt11,5), jest to znak obecności Chrystusa."

¨  (2444) "Miłość Kościoła do ubogich... należy do jego stałej tradycji. Czerpie ona natchnienie z Ewangelii błogosławieństw, z ubóstwa Jezusa i Jego uwagi poświę­conej ubogim. Miłość do ubogich jest nawet jednym z motywów obowiązku pracy, by było «z czego udzielać potrzebującemu» (Ef 4, 28). Obejmuje ona nie tylko ubóstwo materialne, lecz również liczne formy ubóstwa kulturowego i religijnego."

¨  (2447) "Uczynkami miłosierdzia są dzieła miłości, przez które przychodzimy z  pomocą naszemu bliźniemu w potrzebach jego ciała i duszy. Pouczać, radzić, pocieszać, umacniać, jak również przebaczać i krzywdy cierpliwie znosić - to uczynki miłosierdzia co do duszy. Uczynki miłosierdzia co do ciała polegają zwłaszcza na tym, by: - głodnych nakarmić, - bezdomnym dać dach nad głową,
- nagich przyodziać, - chorych i więźniów nawiedzać, - umarłych grzebać.

Spośród tych czynów jałmużna dana ubogim jest jednym z podstawowych świadectw miłości braterskiej; jest ono także praktykowaniem sprawiedliwości, która podoba się Bogu:

Þ  «Kto ma dwie suknie, niech jedną da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni.» (Łk 3,11b).

Þ  «Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste.» (Łk 11,41).

Þ  «Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im 'Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta!' - a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała - to na co się to przyda?» (Jk 2, 15-16)."

¨  (2448) "Nędza ludzka pod swymi różnorodnymi postaciami takimi, jak: niedostatek materialny, niesprawiedliwy ucisk, choroby fizyczne i psychiczne, a wreszcie śmierć - jest jawnym znakiem wrodzonej słabości człowieka, w jakiej znajduje się on od grzechu pierworodnego, oraz potrzeby zbawienia. Dlatego przyciągnęła ona współczucie Chrystusa - Zbawiciela, który zechciał wziąć ją na siebie i utożsamić się «z najmniejszymi ze swych braci». Stąd ci, których przygniata nędza, są przedmiotem szczególnej miłości ze strony Kościoła, który od początku swego istnienia, mimo grzechów wielu swoich członków, nie przestał pracować, by przynieść im ulgę, bronić ich i wyzwalać. Czynił to przez niezliczone dzieła dobroczynności, które zawsze i wszędzie są niezbędne".

Stary Katechizm Kościoła Katolickiego, który został tak pięknie, esencjalnie opracowany przez św. Papieża Piusa X, wylicza nam duchowe dzieła miłosierdzia w formie krótkiego streszczenia zawsze aktualnej, niezmiennej, bo nieomylnej Nauki Zasad Ewangelii Jezusa Chrystusa:

Nieopisanie wielka - materialna i duchowa - nędza ludzi w różnych regionach świata ma swój początek i korzenie w zaprzeczaniu Prawu Bożemu, przede wszystkim Prawdzie i Sprawiedliwości, czyli w niesprawiedliwości oraz przeróżnych kłamst­wach, manipulacjach itp. - To powoduje wiele zamieszania i cierpień ludzi, naj­częściej niewinnych i prowadzi do jeszcze większych klęsk, a nawet do całkowitego, duchowego upadku człowieka, całych rodzin czy narodów. - Wszyscy więc, którzy szczerze starają się o pokój i złagodzenie cierpień ludzkich, powinni troszczyć się najpierw o przywrócenie PRAWDY i SPRAWIEDLIWOŚCI, zgodnie z Zasadami Ewangelii Jezusa Chrystusa. - To jest jedyna droga do pewnego zwycięstwa!

Wśród głównych Zasad Ewangelii Jezusa Chrystusa, które służą Prawdzie i Spra­wiedliwości Bożej między ludźmi, trzeba wymienić następujące pouczenia Jezusa:

Þ  "Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie!" (Mt 7,12). - Jest to tak zwana ZŁOTA REGUŁA JEZUSA;

Þ  "Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest Miłosierny." (Łk 6,36). - Jest to jedno z Błogosławieństw Jezusa;

Þ  "Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz Niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień." (Mt 6,14‑15).

Þ  "Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzy­jaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują tak będziecie Synami Ojca waszego, który jest w Niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawied­liwych i niesprawiedliwych." (Mt 5,43‑45).

Þ  "Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w Miłości Mojej! Jeśli będziecie zachowywać Moje Przykazania, będziecie trwać w Miłości Mojej, tak jak Ja zachowałem Przykazania Ojca mego i trwam w Jego Miłości. To wam powiedziałem, aby RADOŚĆ MOJA w was była i aby radość wasza była PEŁNA. To jest Moje Przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, TAK JAK Ja was umiłowałem." (J15,9-12). Miarą Miłości jest ofiara!

Prawdziwa Radość, trwałe Szczęście i Pokój Boży między ludźmi zależą więc od realizowania MIŁOŚCI CHRYSTUSA w naszym codziennym życiu. Miłość ta przejawia się zawsze w ofierze, samozaparciu, cierpliwości itp. Dlatego odstrasza ludzi szukających tylko przyjemności, zwłaszcza zmysłowych. - Szatan, wykorzystując ludzkie słabości i zaślepienie, wprowadza ludzi w błąd oraz doprowadza ich do upadku i grzechu. - Ale i tu Bóg w Swojej Miłości nie pozostawia człowieka samego, lecz okazuje mu Swoją wielką, przebaczającą i pojednawczą Miłość, która się nazywa:

MIŁOSIERDZIE!

Miłosierdzie, które otrzymujemy od Boga, powiększa wśród ludzi radość, szczęście i pokój, gdy dusza przyjmująca je jest duchem ofiarnym, żyjącym Prawdą i Sprawiedliwością Bożą.

W tym miesiącu rozważajmy więc głęboki sens i ogromne znaczenie chrześcijań­skiego miłosierdzia dla naszego życia na ziemi, a kiedyś w Niebie. - Najlepszą naukę o Miłosierdziu znajdujemy oczywiście u Jezusa Chrystusa i Jego Apostołów. Poznajmy więc dobrze Prawdę i Sprawiedliwość Bożą, jako fundament Miłosierdzia, które jest jedną z barw tęczy Miłości Bożej. - Gdzie zaś czegoś nie rozumiemy, pozostaje wiara w Prawdę Słowa Bożego, każdego Słowa Jezusa: "Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli."(J20,29).

W tych rozważaniach o Miłosierdziu zwróćmy szczególną uwagę na słowa, które na­pisał pierwszy papież całego Chrześcijaństwa: "Przede wszystkim miejcie wytrwałą miłość jedni ku drugim, bo miłość zakrywa wiele grzechów." (1P 4,8). Oczywiście nie chodzi tu o miłość opartą na uczuciach, tzw. miłość zmysłową, lecz o miłość opartą na silnej woli i na rozumie oświeconym Światłem Prawdy Słowa Bożego, czyli m.in. o miłosierdzie, wzajemne przebaczanie win, pojednanie itp.

- Pan Jezus poucza o tym wyraźnie: "Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim! Potem przyjdź i dar swój ofiaruj!" (Mt 5,23‑24).

Gdy wiernie pójdziemy tą drogą, BÓG doprowadzi chrześcijan do zjednoczenia, a później do Jezusa Chrystusa nawrócą się Żydzi i w końcu wszystkim będzie łatwiej dojść do wiary w Prawdę Słowa Bożego, przez co osiągniemy Boże Miłosierdzie, pojed­nanie, oczyszczenie, zbawienie, uświęcenie oraz trwałe Szczęście Nieba i Pokój Boży!

- Przy rozważaniach o Miłosierdziu nigdy nie wolno zapomnieć o szczególnym posłannictwie Matki Najświętszej przekazanym nam od Boga w Fatimie, jak również o posłannictwie bł. S. Faustyny,  gdyż oba,  choć w różnych formach, są

objawieniem Miłosierdzia Bożego.

Orędzia te mają na celu zbliżyć człowieka do Boga i wyjednać mu Miłosierdzie Boże poprzez modlitwę i pokutę, czyli odwrócenie się od zła, a nawrócenie do Porządku Bożego, a więc przez ofiarę, czyli dobroć i uczynność dla innych, jałmużnę, post itp.

Koroną orędzia Miłosierdzia Bożego jest godne przyjęcie Sakramentu Pokuty, który jest najwyższym stopniem przygotowania duszy człowieka do pojednania się z Bogiem, które tu na ziemi urzeczywistnia się w godnym, pełnym miłości przyjęciu Jezusa Chrystusa w Komunii Świętej!

Orędzie Boskiego Miłosierdzia jest cudownym przygotowaniem dla Orędzia Płomienia Miłości Niepokalanego Serca Maryi, które zamyka (KOŚŻ) Krąg Odnowy Świętości Życia każdej naturalnej rodziny wzorujące się na Życiu Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa, zgodnie z tym, co powiedział Jezus: "Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął" (Łk 12,49).

Ogień ten oznacza Miłosierdzie Boże względem człowieka, w którym zapala się Płomień Miłości do Prawdy i Sprawiedliwości Bożej. - Jezus więc uczy: "Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w Niebie." (Mt 5,13-16).

- Cudownym kluczem otwierającym Skarbiec Miłosierdzia Bożego i Miłości Bożej są słowa wypowiedziane przez Maryję w Płomieniu Miłości Jej Niepokalanego Serca: "Zróbcie wszystko, cokolwiek (JEZUS) wam powie." (J 2,5).

"(Bóg) pragnie, by WSZYSCY ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania Prawdy."(1Tm2,4). Musimy wiedzieć, że Płomień Miłości Niepokalanego Serca Maryi to SAM JEZUS CHRYSTUS, który z Woli Ojca Niebieskiego, w Mocy Płomienia Miłości Ducha Świętego, najpierw począł się w Niepokalanym Sercu Maryi a dopiero później narodził się z Niej jako człowiek, aby upadłych ludzi wyrwać z mocy grzechu, piekła i szatana, - wszystkich, "KTÓRZY SŁUCHAJĄ SŁOWA BOŻEGO I ZACHOWUJĄ JE" (Łk11,28).

- Tę Prawdę, że Jezus począł się najpierw w Niepokalanym Sercu Maryi, a dopiero później w Jej łonie, potwierdził papież Św. Leon Wielki (Kazanie na Boże Narodzenie, PL 54,191).

(Inne bardzo ważne myśli o Miłosierdziu Bożym w świetle objawień z Fatimy oraz bł. S. Faustyny - patrz str. 50-54 oraz Wieczernik Narodu z Maryją str. 54-57).