Słowo Boże: Dz 4,3235

Słowo Boże:                                  Dz 4,32‑35

"JEDEN DUCH I JEDNO SERCE OŻYWIAŁY WSZYSTKICH WIERZĄCYCH. ŻADEN NIE NAZYWAŁ SWOIM TEGO, CO POSIADAŁ, ALE WSZYSTKO MIELI WSPÓLNE. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o Zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką Łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze (uzyskane) ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby."                                                                            P: Oto Słowo Boże! — W: Bogu niech będą dzięki!

Pomoc w rozważaniach:

- To Słowo Boże pokazuje nam, jak pierwsi chrześcijanie dosłownie przyjmowali Naukę Jezusa o pełnym braterstwie w Miłości Bożej i jak ją dokładnie realizowali. Miłość braterska musi się opierać na Sprawiedliwości Bożej. Tam, gdzie brak jest tej Sprawiedliwości, nie może być mowy ani o miłości braterskiej, ani o miłości do Boga.

- Podobny sposób życia, jaki opisują Dzieje Apostolskie, znajdujemy dziś jedynie w życiu zakonnym. Niestety, obecnie tylko niewielu jest takich ludzi, którzy właściwie rozumieją i w swoim życiu chcą realizować zalecenia ewangelicznej rady ubóstwa, świadomego i dobrowolnego ubóstwa. - Kto dziś naprawdę rozumie to piękne pouczenie Jezusa: "Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy Królestwo Niebieskie." (Mt 5,3). - Mówiąc o ubóstwie, Jezus nie zachęca do materialnej nędzy, lecz mówi o oderwaniu serca od tego wszystkiego, co człowieka odciąga od Boga. - Dlatego gdzie indziej mówi: "Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje." (Mt 6,21).

- Ta forma życia, polegająca na świadomym i dobrowolnym wyrzeczeniu się dóbr ziemskich, w zamian za osiągnięcie nieskończenie wielkich Dóbr Niebieskich, nie może być nigdy wymuszona: "Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem rado­snego dawcę miłuje Bóg." (2 Kor 9,7).

- Aby żyć według tej ewangelicznej rady ubóstwa potrzeba wielkiej, żywej wiary w Prawdę Słowa Bożego, a więc i w Jego obietnice odnoszące się do Szczęścia Wiecznego w Niebie, o którym św. Paweł mówi, że "ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygoto­wał Bóg tym, którzy Go miłują." (1 Kor 2,9).

- Każda cnota, jaką wypracujemy na ziemi, przygotowuje nas do odpowiednio wielkiej radości i pięknych zadań w Niebie. To zapowiedział sam Jezus: "Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do Radości twego Pana!" (Mt 25,21).

- Tych zaś, którym powierzono czasowy zarząd nad dobrami Pana na ziemi, poucza św. Jan Apostoł: "Jeśliby ktoś posiadał majętność tego świata i widział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamknął przed nim swe serce, jak może trwać w nim Miłość Boga? Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą." (1 J 3,17‑18).

·       Czy uważam to za możliwe, że w czasach, kiedy się wszystko prywatyzuje, można w naszych chrześcijańskich rodzinach urzeczywistnić formę wspólnego życia, jaką opisują Dzieje Apostolskie i w ten sposób pokonać egoizm? - Czy zdaję sobie sprawę, że Bóg jest czczony i miłowany na pierwszym miejscu tam,
- gdzie wśród chrześcijan kwitnie miłość braterska, - gdzie wszyscy są jednym sercem i jedną duszą, - gdzie wszyscy mają wszystko wspólne i nikt niczego nie nazywa swoją prywatną własnością oraz gdzie wszystko rozdzielane jest według potrzeby każdego, ze sprawiedliwością, tak aby nikomu niczego co konieczne nie brakowało?

W świetle Słowa Bożego - czyniąc dobre postanowienie - przeprośmy Boga za wszelkie nasze zaniedbania, winy i grzechy, z pokorą prosząc o ich przebaczenie

Modlitwa dnia: